Salvador Dalí 1931
Voordat hij in 1929 formeel lid werd van de surrealistische groep, doordrenkte Salvador Dali zijn werk met een gevoel voor het fantastische en het buitengewone, gepersonifieerd in het werk van de oude meesters zoals Hieronymus Bosch en in zijn eigen tijd door Giorgio de Chirico. In The Persistence of memory, een van zijn eerdere surrealistische werken, werd Dali beïnvloed door Bosch’ Tuin der lusten, die hij combineerde met een Catalaanse achtergrond, een kenmerk van veel van zijn vroege werk. Dit schilderij was een van de eerste Dali die werd uitgevoerd met zijn paranoide-kritische’ benadering waarin hij zijn eigen psychologische conflicten en fobieën verbeeldt.
Dali had psychoanalyse en het werk van Sigmund freud & voordat hij zich bij de surrealisten aansloot, gestudeerd. De getrouwe transcriptie van dromen heeft altijd een grote rol gespeeld in Dali’s schilderijen. Dromen is gemakkelijk voor hem vanwege zijn mediterrane afkomst. Een siësta heeft voor hem altijd de deuren geopend van een pre-slaapperiode, het moment waarop men de aanwezigheid van zijn lichaam vergeet. Dali’s demonologie heeft veel te danken aan zijn. Mijmeringen. Ze hebben heterogene elementen doen ontstaan die hij vervolgend in zijn schilderijen samenbrengt zonder altijd te weten waarom. In de werken van surrealistische periode behandelde Dali die elementen van ongelijksoortige periode benhandelde Dali die elementen van on gelijk soortige verschining met absoluut realisme dat het eigen karakter van elk van hen benadrukte, door een exacte kope te maken van een document, een foto of het eigenlijke object, en door collages te gebruiken.
The Presistence of Memory
bevat een zelfportret waarover een soft watch is gedrapeerd. Voor Dali vertegenwoordigen deze zachte horloges wat de camembert van de tijd noemde, wat suggereert dat het begrip tij alle betekenis had verloren in de onbewuste wereld. De mieren die over het zakhorloge kruipen, suggereren een lokmiddel, een absurd idee aangezien het horloge van metaal is. Deze ‘paranoïde-kritische ‘ beelden weerspiegelen Dali’s lezing en absorptie van van Freuds theorieën over het onbewuste en zijn toegang tot de latente verlangens en paranoia van de menselijke geest, zoals de onbewuste angst voor de dood waarop in dit schilderij word gezinspeeld
